trylogia nadmorska zeromski

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

zaraz do ucha starcowi:
- To b�dzie sam jeich mistrz wielki. Jest i komtur. Ten z Gda�ska! Plotzke! Mordorz!
Dwaj dostojnicy zbli�ali si� do starca i patrzyli na� z pob�a�liwym uSmiechem. Wyszka
Zamk-Trzebiatowski nie spuszcza� ich równie� z oczu, obudwu, maj�c w sobie uczucie wil-
ka, któremu si� szczecina je�y na grzbiecie od widoku brytanów nachodz�cych jego legowi�.
Zygfryd von Feuchtwangen, dawniej komtur Ostrudy, póxniej, w czasie zatargów z Hohenlo-
hem na wielkiego mistrza wybrany, a wreszcie, po Smierci antagonisty powtórnym zaszczy-
cony wyborem, zjecha� by� w�aSnie z Wenecji do Malborga i tu stolic� Zakonu fundowa�.
Teraz wyruszy� z tej nowej stolicy, a�eby si� spotka� z Waldemarem, m�odszym Aska�czy-
kiem, synem Konrada Drugiego, potomkiem Albrechta Niedxwiedzia a po k�dzieli margrafa
Gerona - w celu doprowadzenia do skutku uk�adu o sprzeda� Pomorza, który ju� przed ro-
kiem by� w Toruniu przez wielkiego komtura von Plotzke z obydwoma margrabiami omówio-
ny. Wielki mistrz zapowiedzia� by� swe przybycie na oznaczony dzie� w miesi�cu maju do
S�upska, sprzedanego margrafom przez ksi�cia Wis�awa, rugijskiego w�adc�. Zapowiedx t�
wielki mistrz wys�a� by� z Gda�ska na S�upsk przez retmana umySlnie odprawionej szkuty,
który mia� póxniej pchn�� z brzegu morskiego go�ca na miejsce.
W drodze do umówionego celu wielki mistrz zab��dzi� w lasach. Unikaj�c karwi�skich ba-
gien wzi�� si� na górn� PiaSnic�, Rybno, Lisowo, Opalin. Tu w zapad�ych wsiach powzi��
wiadomoS�, i� jakowyS hufiec rycerski kr��y na wybrze�u PiaSnickiego Jeziora. Podes�awszy
czat�, wielki mistrz zasi�gn�� j�zyka, i� to sam margraf Waldemar, wyjechawszy na spotka-
nie wysokiego goScia, szuka go ponad jeziorem.
Nast�pi�o spotkanie w�aSnie w pobli�u dziedziny Wyszkowej. Ko�uj�c ponad jeziorem, dwaj
przemo�ni panowie napotkali w bezdro�u szlak leSny, który ich prosto na trzebiatowski dwór
wyprowadzi�. Obadwaj dostojnicy prze�o�yli pobyt na Swie�ym powietrzu pod drzewami nad
ciasnot� i zaduch s�owia�skiego wn�trza domu. Rozstawiono mi�dzy lipami w pó�okr�g
wszystkie sto�y i zydle, jakie tylko w izbach znaleziono, nakryto je kobiercami i suknami
w�asnymi. Panowie zasiedli, ma�o dbaj�c o gospodarzy i ich rol� w tym domu. Kobiety Trze-
biatowskie uciek�y by�y do lasu, strwo�ona s�u�ba rozprys�a si� i rozproszy�a k�dyS po nadje-
zierzu w zaroSlach. Sam jeno Pioch gda�ski i m�ody Jarosz Trzebiatowski zostali na miejscu.
No, i Wyszka. Wszyscy trzej z dala od t�umu przyjezdnych - m�odzi po obu stronach dziada -
na przyzbie dworu przysiedli. Patrzyli, jak s�u�ba niemiecka wynosi z zapola stodó� ostatnie
85
na przednówku wi�zki s�omy i spasa ko�mi ostatnie miary owsa do siewu zagarni�te z s�sie-
ków. Patrzyli, jak trabanci rozwalaj� drzwi komór i rabuj� a �r�, co znajd�.
Margraf Waldemar g��bokie okazywa� uszanowanie wielkiemu mistrzowi Krzy�aków. Ilekro�
ostatni zaczyna� mówi�, margraf dwornie zacicha� i pokornie nastawia� ucha. Lecz spojrzenie
jego oczu wielkich i nieust�pliwie spozieraj�cych nie zgadza�o si� z cichym brzmieniem
mowy. Wielki mistrz, starzec t�gi, przysadzisty, o grubym karku i oczach przekrwionych, zda-
wa� si� chytrze napawa� przymuszon� uni�onoSci� margrafa. Mówili ju� obadwaj o sprawie,
która wielkiego mistrza znagli�a do tej jazdy dalekiej - o nabyciu przez Zakon malborski
wschodniego Pomorza, kraju mi�dzy Wis�� i �eb�, mi�dzy morzem i ziemiami Kujaw. Mar-
graf usi�owa� niby to wycofa� si� z uk�adu zawartego z mistrzem prowincji w Toruniu. Moc�
owego uk�adu sprzedawa� by� Krzy�akom miasto Gda�sk, Tczew, Rwiecie i inne grody za
sum� dziesi�ciu tysi�cy grzywien brandenburskiej wagi. Znajdowa� teraz, i� zbyt tanio odst�-
pi� te grody i ziemi�. Dowodzi�, i� potrzeba mu w�aSnie sum wielkich na walk� z ksi��tkiem
Rany.
Zakonnik milcza� g�adz�c siwiej�c� brod�. Rozdra�niony tym milczeniem margrabia uczyni�
z�oSliw� uwag�, i� suma to zbyt n�dzna, a�eby j� nawet wymieni� w obliczu cesarza. Król
rzymski Smiechem wybuchnie doprawdy, pos�yszawszy, i� si� za dziesi�� tysi�cy marek
ogromny kraj sprzedaje. A bez potwierdzenia Adolfa Nassauskiego ten uk�ad nie mia�by wagi.
- Równie jak bez zgody najmi�oSciwiszego pana naszego i Ojca Swi�tego, któr� my znowu
b�dziemy musieli wyjedna� sobie... - dorzuci� z naciskiem Henryk von Plotzke, mistrz pru-
skiej prowincji.
- Kraj wielki, mówisz Wasza DostojnoS�... - ozwa� si� Zygfryd von Feuchtwangen. - Có� to
za kraj - na Boga! Moczary jak te oto, zalewiska morskie po szyj� koniowi, jeziora, puszcze
pe�ne Sniegu, lodu i dzikich strumieni...
- Zwierz tylko straszny wa��sa si� tutaj w poprzek bagien i pustkowia... - dorzuci� jeden z bra-
ci zakonnych.
- Cz�owiek, o ile si� trafi, to przez Bóg �ywy l raczej zwierz� dwunogie ni� istota z dusz�
nieSmierteln�... - mówi� inny z Krzy�aków.
- Dymne cha�upy, brudem ludzkim o trzy �any cuchn�ce, wpó�nagie dzieci b��kaj�ce si� la-
tem wSród je�yn, schylone nad jagodami, a w zimie w�dz�ce si� w dymie... Surowizny i kwa-
sy to pokarm tych ludzi. Chleba prawie nie znaj� - mówi� von Plotzke odymaj�c wargi.
- Je�eli trafi si� w lasach siedziba wielkiego posiedziciela, to taka jak ta oto... - wtr�ci� ze
Smiechem szyderczym jeden z m�odszych braci.
- Ludzi tu ma�o. Prawie ich nie ma, zw�aszcza w pó�nocnej stronie - dorzuci� hrabia von
Plotzke.
- Ludzi prawie nie ma... - powtórzy� z tajnym szyderstwem margraf brandenburski, - A jed-
nak i ta n�dzna iloS� okaza�a si� zbyt wielk�. I z tej n�dznej iloSci jeszcze w ostatnich cza-
sach co nieco odj�to - ci�gn�� z zabójczym spojrzeniem zwróconym na Henryka von Plotzke.
Tamten wytrzyma� z oboj�tnoSci� spojrzenie pó�nocnego w�adzcy i z cicha odpowiedzia�:
- Naszym to jest zadaniem i has�em, �eby w te pustki ludzi niemieckich sprowadzi�.
- Pewnie! Jestem tej samej mySli. To samo mam na oku. Z ochot� te� chc� wyda� w wasze
r�ce to dziedzictwo, o bracia czcigodni. Pracujcie!
- Z pos�usze�stwem gotowi jesteSmy do dzie�a - odpowiedzia� wielki mistrz, schylaj�c swój
gruby kark w ob�udnym uk�onie. - Chcemy wiadom� sum� wyp�aci�.
86
- Za ma�a to suma - Bóg widzi.
- Za ma�a suma? I to od nas ��dacie sumy wi�kszej, panie tylu krami Od nas, od braci zakon-
nych! Ilu� to ziem dostojny rodzic wasz, ile brat Otto Czwarty przyczynili...
- Ten skarb przesycony z�otem wydobytym z sakwy ludów Wschodu i Pó�nocy, obarczony
darami wszystkich dominiów Niemiec, szkatu�y cesarskiej i papieskiej - za ubogi jest jesz-
cze... - szydzi� margraf.
- Je�eli posiadamy jakie dobra ziemskie, które Wasza DostojnoS� wypomina� nam raczy, to�
musimy zda� z nich rachunek najSciSlejszy wobec Zbawcy naszego i namiestnika Jego na zie-
mi. Nie nasze to dobro, lecz Jego samego. Nie mo�emy p�aci� Jego z�otem za prawa dopraw-
dy mniemane.
- Mniemane? - porwa� si� margraf.
- Spokojnie, Wasza Mi�oS�, spokojnie... - przerwa� wielki mistrz z udan� pokor�.
- Jak to! Gdy ja zmagam si� w walce ponad si�y moje z nawa�a s�owia�sk�, urabiam r�ce sze-
rz�c w�adz� niemieck� na Wschodzie i Pó�nocy...
- Albo� i my nie szerzyzny w�adzy niemieckiej na Wschodzie? [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki